Reisverslag Spitsbergen: 'In de Arctic is alles mogelijk'
Een gevleugelde uitspraak van Hikmet, 1 van de organisatoren van de reis naar de enige marathon ter wereld met beveiliging tegen ijsberen. Nu, na 4 dagen in de meest noordelijke stad ter wereld vertoefd te hebben, kan ik bevestigen dat in de Arctic inderdaad alles mogelijk is! Wat een gave ervaring is het geweest!! En sowieso een ultieme Beat your Barriers activiteit! Dus wie weet zetten we 'm voor volgend jaar op onze activiteiten agenda..
Eigenlijk begint dit verhaal op 4 mei 2019, de dag dat ik tijdens de Koning van Spanje trail in Limburg op een ongelofelijk knullige manier onderuit ga op een grindpad. Uiteindelijk loop ik na de val nog 23 km om de wedstrijd te voltooien en meld ik mij, met deze aanpassing aan mijn knie, bij de EHBO post.
Na wat poetsen, schrobben, nog meer poetsen en een emmer jodium om te ontsmetten, krijg ik een blits verbandje om mijn knie en mag ik naar huis. Eerst uiteraard nog wel even een gigantisch stuk welverdiende Limburgse vlaai naar binnen werken. De marathon op Spitsbergen schiet door mijn hoofd, deze val zal toch geen roet in het eten gaan gooien voor mijn deelname? Omdat de Arctic marathon pas 4 weken later, op 1 juni is, heb ik voor mijn gevoel nog ruim voldoende tijd om te herstellen. Althans, dat dacht ik..
Het weekend na de val staat er een obstacle run met Beat your Barriers op het programma. Supercool! Maar modder(water), tijgeren en kwalificatie voor het Nederlands Kampioenschap skischansrennen waren misschien niet helemaal ideaal in combinatie met een open kniewond. Hoe dan ook, het was een fantastische dag! (Klik op de foto voor het filmpje dat er is gemaakt)
.jpg/picture-200?_=16b41b2eac8 "Beat your Barriers Strong viking run!")
De trainingen daarna lopen niet lekker. Om een lang verhaal kort te maken, na een paar weken met redelijk wat niet zo frisse ellende (lees: pus), besluit een specialist om 2 dagen voor de vlucht naar Spitsbergen mijn knie voor de zekerheid toch maar open te maken. Dan blijkt al gauw dat er onderhuids een ontsteking heeft lopen rommelen.
Die wordt met grof geweld, zo goed en kwaad als het gaat, verwijderd en ik krijg uitgebreide schoonmaak- en desinfecteringsinstructies voor de dagen die volgen mee. Het is best geruststellend als je een marathon wilt gaan lopen en een specialist tegen je zegt: ‘Hopelijk is nu alle troep uit je knie’, en: ‘Het is een open wond, dus zorg er voor dat er geen ontsteking in komt, want dan ben je verder van huis..’ Het is nog geruststellender als die marathon een slordige 6 uur reizen van het dichtstbijzijnde fatsoenlijke ziekenhuis verwijderd is..
Maar wat er ook gebeurt, ik ga richting de arctic! Op Hemelvaartsdag, 30 mei, dropt mijn broer me na een nachtje met 3 uurtjes slaap om 5:00 op Schiphol voor mijn eigen hemelvaart. Daar wordt de hele groep hardloopgekken en supporters opgewacht door de enthousiaste crew van Arctic marathon; de vertrekhal gonst, het hardloopavontuur gaat beginnen!
Hikmet had me al laten weten dat ik de afstand tijdens de heenvlucht nog aan zou kunnen passen. Mijn knie is pijnlijk, beurs, open, geïrriteerd en wat er ook gebeurt ik wil zo’n gave ijsberenmedaille verdienen. Daarom besluit ik voor de verandering een keer mijn gezonde verstand te gebruiken en mijn marathoninschrijving terug te zetten naar de halve marathon. Voor wie zich trouwens afvraagt waar Spitsbergen ligt:
Rond de klok van 11:00 wordt de landing (met een schitterend uitzicht over de spitse sneeuwbergen) ingezet en landen we op Svalbard Lufthavn Longyear, het vliegveld van Spitsbergen. De 1e paar meter buiten het vliegtuig maken meteen duidelijk dat het vooraf aangeraden thermo ondergoed hier geen overbodige luxe is. Mijn handen vriezen voor mijn gevoel vast aan mijn telefoon als ik een foto van het vliegtuig maak.. Dus gauw de aankomsthal in en zonder paspoortcheck, daar doen ze hier schijnbaar niet zo moeilijk over, door naar het hotel in Longyearbyen om snel de koffers te droppen en door te gassen naar de eerste arctische lunch.
Na een gezellige broodmaaltijd, met uitleg wat ons de komende dagen te wachten staat is het de hoogste tijd om het hotel te inspecteren. Door een overboeking slaap ik nu in Funken Lodge, het meest luxe hotel van Spitsbergen, wat een ellende… 😉
Voordat ik iets onderneem besluit ik om de gemiste nachtrust te compenseren en na een powernap van een half uur, bind ik mijn hardloopschoenen onder en ga op verkenning. Een filmpje en foto’s zeggen meer dan 1000 woorden, wat is het hier schitterend! En steenkoud trouwens ook nog steeds, eenmaal buiten het stadje is de gevoelstemperatuur rond de -15, dus ik vraag me af of een korte broek voor zaterdag voldoende is… Eigenlijk vraag ik me af of het überhaupt mogelijk is om onder deze omstandigheden een wedstrijd hard te lopen.. Daarnaast zit er een zeurende, beurse pijn in mijn knie bij iedere stap die ik zet, dus ik hoop van ganser harte dat dat geen showstopper zal zijn… Ik ben sowieso blij met het feit dat ik ‘maar’ een halve marathon hoef te lopen, een hele is echt geen doen.
.jpg/picture-200?_=16b45fd5a00)
Omdat het nu de midzomernachten zijn gaat de zon niet onder op Spitsbergen (volgens Google is de volgende zonsondergang zelfs pas op 26 augustus!). ’s Nachts om 3 uur open ik de verduisterende gordijnen en het zonnetje staat inderdaad vrolijk aan de hemel te stralen. Ondanks de gordijnen doet dat toch wat met mijn interne klok.
Op vrijdag 31 mei heb ik een excursie op de planning staan naar Pyramiden, een verlaten Russische mijnstad. Vanwege de slechte omstandigheden kan die boottocht niet gemaakt worden en varen we richting Barentszburg, een Russische mijnstad die nog wel in gebruik is. Bijzonder om te zien en horen hoe Russen ervoor kiezen om hier 1-2 jaar van hun leven door te brengen om te werken in de steenkolenmijnen, of het tegenwoordig wat lucratievere toerisme.
’s Avonds staat er een gezamenlijke pastaparty op het programma in camp Barentz, een tentenkamp op 11 km van Longyearbyen, midden in de arctische wildernis. Supergaaf!! Na deze maaltijd krijgen we onze startnummers en kledingadvies voor de wedstrijd van morgen. ‘Wees niet eigenwijs, pak jezelf goed in’, ’Lange warme broek, thermokleding, mutsje, handschoenen’, ‘Als je het onderschat loop je geheid vriesschade op!’, is een greep uit de aanbevelingen die we naar ons hoofd geslingerd krijgen. Het weerbericht belooft ook niet veel goeds. Vanuit de organisatie komt het bericht dat deze 25e editie een loodzware zal worden met gigantische windstoten en een gevoelstemperatuur van -10 of kouder. Gaat het dan echt gebeuren? Ga ik voor de 1e keer in mijn leven een wedstrijd hardlopen in een lange broek?
De nacht die volgt is onrustig, mijn knie doet zeer en ik ben benieuwd hoe deze het zal houden tijdens de wedstrijd. Op 1 juni om 7:15 zit ik aan het ontbijt met verschillende hardlopers die deel zullen nemen aan de hele marathon. Iedereen is heel ontspannen eigenlijk. Een persoonlijk record, of een snelle tijd is niet mogelijk onder deze omstandigheden, dus niet bevriezen en uitlopen is voor iedereen de doelstelling. Omdat de start van de hele marathon ongeveer naast het hotel is, kijk ik welke kleding de marathonlopers dragen en op basis daarvan kies ik mijn eigen outfit. Iedereen heeft zich met meerdere lagen ingepakt, dus ik besluit om dat ook te gaan doen. Als ze weggeschoten worden overmant een gevoel van; hier had ik ook kunnen staan, me. Maar ja, niks aan te doen en hier de halve volbrengen is ook een fantastische once-in-a-lifetime experience. Omdat de hele 2 keer het parcours van de halve is zal ik sowieso niks van de omgeving missen. De Arctic marathon ijsberen die de deelnemers bij de finish op zullen wachten en binnen zullen halen zijn in ieder geval al lekker enthousiast!
Als ik mezelf voorbereid besluit ik om alle opties open te houden. Ik neem eten en drinken mee voor de hele marathon en als het goed gaat, dan loop ik de 2e ronde er ook nog achteraan. Dat betekent wel 2,5 kilo extra bepakking, maar omdat het hier toch niet om de tijd gaat maakt dat me niet zo veel uit. Om 10:30 klinkt het startschot voor de halve marathon.
Ik voel me goed, heb er zin in en het gaat hard. De 1e km knallen we met de hele kudde de heuvel af en het dorp uit met 18 km per uur. Meteen schiet de ‘marathon-optie’ door mijn hoofd en dit tempo houdt sowieso in dat ik dat kan vergeten. Daarom laat ik het tempo wat zakken, 2 lopers houden het moordende tempo wel vast, dus die laat ik gaan. Op dat moment loop ik op de 3e plek, ik kijk op mijn horloge: hartslag goed, tempo prima. Door de pijnstillers die ik heb genomen voel ik mijn knie ook wat minder, dus ik heb het gevoel dat er vandaag mooie dingen kunnen gaan gebeuren. Mijn beenstukken beginnen wel af te zakken, maar eigenlijk voelt de frisse wind langs mijn benen niet eens zo verkeerd.
Op kop van een groepje van 4 is het hard werken tegen de snijdende wind met gevoelstemperatuur -13 tot -10 in. Het lijkt me niet de bedoeling dat ik nu deze 4 km iedereen uit de wind ga houden. Dus ik kijk achterom en gebaar dat we beter kop over kop kunnen lopen. Na 3 pogingen zonder resultaat besluit ik om het tempo te laten zakken, eerst naar 15, dan naar 14, 13 en bij 12 km/uur neemt eindelijk iemand over. De rest van de groep blijft er achter hangen en voor mijn gevoel is het gevecht om de bronzen plak begonnen.
Niet op 2 gedachten hinken.. Ondanks dat mijn hele marathon ambities dan in de ijskast kunnen, hak ik de knoop door en besluit dat mijn missie voor vandaag die 3e plek wordt. 200 Meter voordat we de wind vol in de rug krijgen gooi ik het gas er op. Ongelofelijk hoe sterk mijn benen voelen. De 10 km die volgen loop ik in 37 minuten en de nummer 2 begin ik ook al snel in het vizier te krijgen. Erop en erover, bij het inhalen zie ik dat hij echt helemaal stuk zit, dus die 2e plek kan me niet meer ontgaan. Hoppa, hoe cool is dat!
Het laatste deel is een lange beklimming van 4 km, waarbij 80 hoogtemeters worden bedwongen. Gelukkig is dat alles weer met een snijdende koude wind tegen op een gravel-/modder-/sneeuwpaadje… Nu merk ik pas hoeveel energie de snelle kms me hebben gekost. Mijn knie is gelukkig niet pijnlijker geworden en ik weet dat de 2e plek binnen is, dus met een glimlach op mijn gezicht ga ik samen met ijsbeer Raoul over de finish. YES 2e!!! En 1e bij de oudjes (30+ categorie in dit geval)!! En een supergave ijsbeermedaille verdiend! Mission accomplished!!
Na de finish klets ik wat met Eric van de organisatie en aangezien ik toch uit wil lopen besluit ik, na een paar minuten bijkomen, om dat op het parcours te doen. Eric kijkt me raar aan als ik zeg: ‘Ik ga nog een rondje uitlopen’. Omdat ik mijn marathon voedingsplan gevolgd heb, heb ik nog voeding voor ruim 1,5 uur bij me, dus mocht het goed gaan dan behoort de hele marathon volbrengen qua voeding in ieder geval tot de mogelijkheden.
De 1e paar kilometers naar beneden voelen ietsepietsie anders dan die tijdens de 1e ronde… Mijn heupen, kuiten en eigenlijk mijn hele lichaam protesteert. Maar als ik eenmaal weer met de snijdende koude wind in mijn snufferd de arctische wildernis in draai is dat gevoel compleet verdwenen. Wat een cadeau is het dat ik hier nu nog een bonusrondje mag doen. Links en rechts haal ik achterblijvers van de marathon, die 1,5 uur voor mij zijn gestart, in. Na het keerpunt krijg ik de wind weer in de rug en geniet met 6000% van de adembenemende omgeving. Het gevoel wordt steeds sterker: Ondanks de ellende in de voorbereiding, ga ik vandaag een marathon lopen in de meest noordelijke plaats ter wereld!
Ik hou mijn voeding goed op orde en schenk weinig aandacht aan de pijn in mijn knie. Bij 31 km is er de mogelijkheid om uit te stappen, maar geen vezel in mijn lichaam denkt erover om te stoppen. Nog 11 km en een beetje, met een loodzware beklimming, staat tussen mij en de finish en die ga ik koste wat kost volbrengen. De kramp bij 38 km is irritant, maar ook die gaat me vandaag niet tegenhouden.
Uiteindelijk loop ik officieus de 2e tijd in mijn leeftijdscategorie en de 6e tijd totaal op de marathon. Na de finish krijg ik ook de medaille voor de hele marathon omgehangen! In 1 heroïsche wedstrijd 2 medailles verdiend en dat terwijl de trip begon met twijfel of ik überhaupt wel met een medaille thuis zou komen. ‘In de Arctic is alles mogelijk’, een waarheid als een koe.
Tijdens de grote afsluitingsceremonie met alle deelnemers in de sporthal van Longyearbyen krijg ik voor de 1e plaats in mijn leeftijdscategorie op de halve marathon een geinig ijsberen kaasplankje. Wat een supergave dag is het geweest!
Op zondag staat er nog een fatbiketrip (mountainbike met wat dikkere banden) op het programma. Leuk om ook op die manier de omgeving te verkennen en lekker om de benen los te fietsen. We zien wat rendieren, poolvosjes en allemaal geinige vogeltjes. Na 3 uur fietsen zijn we weer terug bij het hotel, gauw douchen, een hapje eten en met de bus naar het vliegveld voor de terugreis.
Uit het vliegtuig is het uitzicht over Spitsbergen adembenemend. Wat was het een bijzondere reis, bijzonder om de midzomernachten mee te maken, bijzonder om met allemaal enthousiaste hardlopers op de noordelijkste plaats op aarde geweest te zijn, bijzonder om de schitterende ongerepte arctische natuur mee te maken, bijzonder om toch een marathon te kunnen lopen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik kan iedereen aanraden om, als je van een uitdaging houdt en niet begint te riebelen bij de gedachte aan een beetje kou, een keer een kijkje te nemen op deze adembenemende plek!
Hier de laatste foto's van een fantastisch avontuur!
Hikmet, Raoul, Eric, Jill, Daphne, Sebastiaan en Nicky, oftewel: team Arctic Marathon. Bedankt voor de toporganisatie van deze fantastische reis!! Van A tot Z was het 100% genieten!! En bedankt natuurlijk alle andere reisgenoten voor de gezellige gesprekken, de aanmoedigingen en support onderweg!!
 | ALGEMENE VOORWAARDEN Beat your Barriers.pdf (156.57KB) |
| ALGEMENE VOORWAARDEN Beat your Barriers.pdf (156.57KB) |